„Dwie pary do pary”, czyli co dzieje się, gdy spotkają się cztery osoby w apartamencie dla nowożeńców? O tym w roli reżysera opowiedział Olaf Lubaszenko w stołecznym teatrze Capitol. Młodzi, zestresowani perspektywą nocy poślubnej Elizabeth i Timothy (Dominika Kryszczyńska i Piotr Gawron-Jedlikowski) oraz nieco starsi, bardziej doświadczeni Wanda i Frankie (Patricia Kazadi i Rafał Cieszyński). Pomiędzy nimi interesowny boy hotelowy Herman (Hiroaki Murakami). Akcja spektaklu toczy się w noc poślubną obu par. Brak wolnych pokojów w hotelu nie pozostawia alternatywy – trzeba się dogadać. Nie

Dwóch braci: Robert (Piotr Polk) i Dominik (Piotr Szwedes) usiłują podzielić się spadkiem po matce. Nie byłoby w tym nic dziwnego, tyle że matka wciąż żyje, a Robert nie ma ochoty dzielić się spuścizną z młodszym bratem. Co z tego wyniknie? Odpowiedź można znaleźć w Teatrze Imka w spektaklu „Pół na pół” w reż. Wojciecha Malajkata. Robert jest typem cwaniaka pod krawatem, ma żonę Sandrunię i długi spowodowane jej zachciankami. Odwiedza brata, by odnaleźć i zrealizować książeczkę oszczędnościową schowaną gdzieś przez mamę. Dominik od lat zajmuje

Inaczej dzieje się, gdy do Karola (Jan Butruk) ma przyjechać z Brazylii owdowiała ciotka milionerka. Dla młodego chłopaka i jego przyjaciela Jacka (Grzegorz Daukszewicz) to ostatnie koło ratunkowe w obliczu rozkwitających uczuć wobec Amy (Aleksandra Radwan) i Kitty (Weronika Malik). Karol dostaje jednak depeszę od ciotki, że ta się nie pojawi w zapowiadanym terminie. Co teraz? Można przekonać się o tym w Teatrze Kwadrat w Warszawie w spektaklu „Ciotka Karola 4.1” w reż. Andrzeja Nejmana, który w wersji „pierwszej” debiutował tym tytułem jako reżyser. Aby

We wstępie ujmę: powieść „Mistrz i Małgorzata” Michaiła Bułhakowa była moją ulubioną licealną lekturą. Spowodowało to wysokie oczekiwania związane z inscenizacją tytułu w Teatrze Muzycznym im. Danuty Baduszkowej w Gdyni. Poprzeczkę dodatkowo podnosiło trio twórców: reżyseria i choreografia Janusza Józefowicza, muzykę skomponował Janusz Stokłosa, a polskie teksty piosenek napisał Andrzej Poniedzielski. Zestawienie tych trzech nazwisk razem może zapierać dech w piersiach. Jak natomiast przedstawiają się efekty współpracy? Choć z piosenek nic na dłużej nie zostało w pamięci, słychać charakter muzyczny maestro Stokłosy. Dla jego sympatyków

…a co się wydarzy, jeśli w jednym miejscu znajdą się trzy stewardessy, które poza zawodem łączy ten sam mężczyzna? O tym opowiada farsa „Boeing Boeing” Marca Camolettiego – sztuka napisana ponad 60 lat temu, wpisana w 1991 roku do Księgi Rekordów Guinessa jako najczęściej wystawiany tytuł na świecie. Teraz sięgnął po niego Marcel Wiercichowski reżyserując spektakl z ramienia Teatru Pozytywnego i Impresariatu Novakka. Tekst przełożony przez Bartosza Wierzbiętę bawi. Jest to zasługa korzystania z gry słów i sprawdzonej metody fabularnej. „Boeing Boeing” kojarzy się bowiem

„Biali heteroseksualni mężczyźni” to najnowsza premiera Teatru Komedia w Warszawie, a zarazem ostatni spektakl oddany publiczności przez Tomasza Dutkiewicza, który po 16 sezonach żegna się z etatem dyrektora placówki. Robi to w niebanalny sposób, ponieważ jest reżyserem wielu komedii w porównaniu do których – ta jest mało komediowa. Opowiada za to o tematach współczesnych i ważnych z rysem przymrużonego oka. Jake (Piotr Szwedes), Drew (Mikołaj Roznerski) i Matt (Jacek Kopczyński) to trójka braci spotykających się w Boże Narodzenie u swojego ojca Eda (Marcin Troński). Mimo

Tytułową „Piplają” (młodą, początkującą aktorką, tancerką, autorką) jest kreowana przez Natalię Kujawę Stefania Grodzieńska, która wspólnie z mężem Jerzym Jurandotem stworzyła Teatr Syrena, gdzie 25 lutego odbyła się premiera spektaklu „Piplaja” w reż. Joanny Drozdy. Widzowie przez dwie godziny są świadkami wydarzeń z życia Grodzieńskiej opowiadanej przez główną kreację w połączeniu z jej Pamięcią (Sylwia Achu). Historię rozpoczyna okres międzywojnia, kiedy zaczynała pracę artystyczną, w kolejnych etapach przenosimy się do czasów okupacji oraz do wydarzeń po zakończeniu II wojny światowej. Stefanii Grodzieńskiej towarzyszy grono wybitnych

„Kombinat pracuje, oddycha, buduje Kombinat to tkanka, ja jestem komórką…” Stworzony w Teatrze Muzycznym w Poznaniu przez Wojciecha Kościelniaka „Kombinat” to system, który chce objąć panowanie nad ludźmi. Wezwanie do niego dostaje Jan (Marcin Januszkiewicz), który z grupą innych Obywateli w niedługim czasie swoim wyrazem artystycznym wyłamuje się ze standardów jakby alternatywnego świata Kombinatu. Konieczna jest ich reedukacja stająca się walką o przeżycie. Dla głównego bohatera dodatkowym wyzwaniem staje się relacja, którą tworzy z Suku (Dagmara Rybak). Zespół Teatru Muzycznego w Poznaniu /fot. D. Stube

„4000 dni” w reż. Wojciecha Malajkata to jedna z najnowszych propozycji Teatru Kwadrat na chłodne, jesienne wieczory. 4000 dni to jednocześnie niespełna 11 lat, czyli tyle, ile uleciało z pamięci Michaela (Patryk Pietrzak) po wybudzeniu się ze śpiączki. Bohaterowi towarzyszy jego życiowy partner Paul (Andrzej Nejman) oraz Matka (Ewa Wencel). Chociaż nie darzą się wzajemnie nadmiarem sympatii, muszą się porozumieć dla dobra Michaela. Powiedzieć, że jest to spektakl o parach homoseksualnych to zdecydowanie za mało. Sztuka opowiada o wzajemnych relacjach w partnerstwie uczuciowym, ale też

Ivan Klima napisał „Ławę przysięgłych” w latach 60. jako komentarz do trwającej wówczas sytuacji sądowniczej w Czechosłowacji. Mimo upływu lat sztuka jest przerażająco aktualna. Cieszę się, że Jakub Krofta powziął się reżyserskiej współpracy z Teatrem Ateneum w Warszawie, dzięki czemu 11 września na deskach Sceny 20 widzowie premierowo mogli zobaczyć spektakl. Przedstawienie rozpoczyna przemówienie Prokuratora (Przemysław Bluszcz) w kontrze z wystąpieniem protestującego Obrońcy (Tomasz Kozłowicz). Po tej części w sali sądowej zostaje pięciu przysięgłych składających się z mieszkańców miasta, z którego pochodziła zamordowana młoda kobieta.