„Być kobietą, być kobietą – marzę ciągle będąc dzieckiem…” – tymi słowami zaczyna się jeden z największych przebojów Alicji Majewskiej „Być kobietą”. Czy spektakl Teatru Żydowskiego „Mykwa” w reż. Karoliny Kirsz przedstawia wymarzoną dorosłą kobiecość? Na to pytanie odpowiada osiem bohaterek sztuki.   Akcja spektaklu toczy się w mykwie – rytualnym basenie, w którym kobiety zmywają z siebie nieczystość. Dopiero będąc całkowicie czystymi, mogą współżyć z mężami. Niektóre do tego dążą, inne przed tym uciekają. W spektaklu mykwa jest też przestrzenią ukazania się całkowicie nagimi,

„Żydowski pies” w reż. Ewy Galicy jest efektem współpracy Teatru Żydowskiego z Akademią Teatralną – to spektakl dyplomowy studentki piątego roku Wydziału Reżyserskiego. Bez tej wiedzy ciężko się domyślić, że mamy do czynienia z realizatorką na początku swojej drogi. Spektakl dojrzały, bogaty w symbole i rozwiązania. Poznajemy historię wojennego owczarka, którego rodowód i zdolności powodują, że zostaje odebrany żydowskiej rodzinie. Teraz ma atakować Żydów w obozach koncentracyjnych. Nie wie co jest dobre, co złe. Spektakl powstał na motywach książki Ashera Kravitza, autor pokazuje nam życie

Jeśli słysząc słowo „Depesze” kojarzysz zespół „Depeche Mode” – jest to trafne skojarzenie. Teatr Rampa chyląc czoła legendzie muzyki elektronicznej i rocka wystawił spektakl, który w formie koncertu wzrusza, porusza i porywa do zabawy. Sięgając do kanonu muzyki rozrywkowej można oczekiwać zachwytu lub niechęci widza. Mi jest zdecydowanie bliżej do tego pierwszego. W pierwszej kolejności warto zwrócić uwagę na twórców. Opieka reżyserska: Błażej Biegasiewicz, choreografia: Gieorgij Puchalski, kierownictwo muzyczne i aranżacje: Marta Zalewska, która obok Marcina Januszkiewicza gra, a w zasadzie śpiewa „pierwsze skrzypce”. Twórcy

„Petarda” w reż. Jerzego Bończaka to najnowsza, przedpremierowa jeszcze propozycja Teatru Kamienica w Warszawie. Tytuł jest jednocześnie polską prapremierą napisaną przez Izabelę Łaszczuk i zważywszy na farsowy charakter – całkiem udaną propozycją na spędzenie wieczoru. Sylwestrowy wieczór, willa i dwoje nieznających się włamywaczy. Niespodziewanie w domu pojawia się właściciel posiadłości, jego kochanka, żona i adwokat / detektyw / fotograf amator. W całym zamieszaniu oczywistych i odkrywanych więzów rodzinnych tworzy się zamieszanie, w którym nie zawsze wiadomo kto jest kim. Bardzo często jednak rozlewają się salwy

„Świat nie jest zły? Wieczór piosenek kabaretowych” Teatru Baza to baza piosenek kabaretowych, w których przekornie świat jest zmienny. Choć początkowo trudno patrzeć optymistycznie, całokształt muzycznego wieczoru jest całkiem przyjemny. Warto zacząć od stworzonego otoczenia wokół spektaklu. Gości witają przygotowane stoły z przekąskami. Domową atmosferę czuć również w sali teatralnej, choć jednocześnie wchodzimy do kabaretowej kawiarenki, z której ze sceny wybrzmiewa „Niech no tylko zakwitną jabłonie” (znane również jako „Świat nie jest taki zły”) Haliny Kunickiej. Obok przy stoliku rozmawiają dwie panie, a pomiędzy wszystkimi

„Sex, drugs & rock’n’roll”? A może „Prawdziwy norweski black metal”? Studenci 4. roku wydziału aktorskiego Akademii Teatralnej wcielają się w rolę młodych muzyków i ich przyjaciół. Bywa niebezpiecznie, a wyznawane wartości stają się priorytetem i klęską. Całość pod czujnym okiem Marcina Libera, który wyreżyserował spektakl. Dziewięciu adeptów sztuki aktorskiej wkracza w świat nie tylko muzyki, lecz też śmierci, fobii religijnej i seksualnej, rasizmu. Przedstawiona subkultura jest w znacznej mierze osadzona w stereotypach. Przejaskrawienie pozwala jednak wyraźniej zarysować wyzwania świata, w którym żyją. Poglądy i wiara

Pamiętacie film „Grease” z Olivią Newton-John i Johnem Travoltą? Od premiery minęło 45 lat, a historia Sandy i Danny’ego wciąż żyje. Sięgnął po nią warszawski Teatr Muzyczny Proscenium, który wystawił musicalowy tytuł we współpracy ze Sceną Relax pod czujnym okiem reżysera Antoniusza Dietziusa. Co wyróżnia Proscenium od innych teatrów to fakt, że na casting do spektaklu może przyjść każdy. W ten sposób w „Grease” obok aktorki Joanny Węgrzynowskiej (rewelacyjnie grającej Panią Lynch) stanął m.in. 17-letni licealista czy dentysta. Co jednak jest istotne – bez świadomości

Najnowsza premiera Teatru Ateneum, czyli „Wzrusz moje serce” Hanocha Levina w reż. Artura Tyszkiewicza to opowieść, w której miłość wiedzie prym. Daleko jej jednak do komedii romantycznej. Choć można się parę razy uśmiechnąć, całość wzbudza refleksję. Gdzie jest granica między miłością, a szacunkiem do siebie samego? Ile można kochać, a ile czekać? Lalalala (Julia Kijowska) jest obiektem uczuć Sędzi Lamki (Łukasz Simlat). Mają nawet regularny romans – mężczyzna przychodzi do kobiety w każdą sobotę o 20:00. Opowiada o ukochanej przyjacielowi Pszoniakowi (Grzegorz Damięcki), na skutek

„Olimp” w reż. Wojciecha Kościelniaka to z założenia interpretacja „Odysei” Homera. Finalnie poza nawiązaniami do mitologii – niewiele ma wspólnego z pierwowzorem. Na deskach Teatru Collegium Nobilium jest próbą spojrzenia na współczesne wyzwania i relacje oczami dzieci w ciałach mitycznych bohaterów. Tytuł jest spektaklem dyplomowym studentów IV roku kierunku aktorsko-wokalnego warszawskiej Akademii Teatralnej. Ośmiu studentów zmierzyło się z trudnym tekstem dodatkowo wkładając go w wyraz muzyczny. Śpiewając i tańcząc uzupełniają fabułę, w całości zachowując emocjonalną prawdę. A tych emocji wylewa się dużo: znani nam bogowie